محیط سه‌بعدی داخل ایستگاه فضایی

استفاده‌ی ناسا از دستکش‌های وی آر

ابزارهایی مانند کینکت۱ شرکت مایکروسافت (به‌عنوان یک حسگر حرکتی) امکان ردیابی حرکات بدن انسان را فراهم می‌کند تا کاربران به واسطه‌ی آن بتوانند به فضاهای مجازی راه یابند به شکلی که قبلا امکان آن وجود نداشت. حال این سوال مطرح است که آیا می‌توان موضوعات و اشیاء داخل این فضاها را احساس کرد؟

توماس زیمرمن۲ کسی بود که در سال ۱۹۸۲ اولین دستکش داده‌ای را ساخت که بعدها به‌عنوان یکی از ابزارهای واقعیت مجازی در شرکت VPL Research توسعه پیدا کرد. در حال حاضر به این وسایل پوشیدنی دستکش‌های وی‌ آر گفته می‌شوند و با وجود گذشت این سال‌ها هنوز نتوانسته‌اند به سطح بالایی از کیفیت ارتقاء پیدا کنند.

در حال حاضر شرکت‌هایی مانند منس وی آر ۳، نرودیجیتال۴ و یا ویرچواکس۵ نمونه‌هایی را با ویژگی‌های تقریبا مشابه تولید می‌کنند. بعضی از این ویژگی‌ها شامل موارد زیر است:

– ردیابی کامل تمامی انگشت‌ها که به‌طور معمول برای هر انگشت دو حس‌گر حرکتی در نظر گرفته می‌شود. در ضمن یک حس‌گر جداگانه جهت محاسبه‌ی چرخش در انگشت شست در دستکش تعبیه می‌شود.
– بکارگیری یک حس‌گر 9DOF در این دستکش‌ها که خود ترکیبی از سه حس‌گر شتاب‌سنج۶، ژیروسکوپ۷ و مغناطیس‌سنج‌۸ است.
– بی‌سیم بودن با زمان تاخیر پایین‌تر از ۵ میلی‌ثانیه که در آن وقفه‌های بین حرکات برای کاربر غیرقابل تشخیص هستند.
– به‌طور معمول در این دستکش‌ها موتورهای ارتعاشی۹ جاسازی شده است تا بازخوردهای لمسی در محیط به کاربر منتقل شوند، به این معنی که وقتی کاربر عملی را انجام می‌دهد آن را در پشت دست خود حس می‌کند.
– عمر باطری این دستکش‌ها در حدود ۸ ساعت است که برای تجربه‌ی یک بازی و یا محتوای واقعیت مجازی کافی به نظر می‌رسد.
– دستکش‌های وی آر از امکانات سخت‌افزای بسیار کمتری نسبت به هدست‌ها استفاده می‌کنند.

دستکش واقعیت مجازی منس وی آر

 یکی از شرکت‌هایی که اخیرا مورد توجه سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا یا به اختصار ناسا قرار گرفته شرکت منس وی آر در کشور هلند است. ناسا از دستکش‌های وی آر این شرکت جهت اجرای آزمایش‌هایی استفاده کرده است که هدف آن‌ها آموزش فضانوردان در یک محیط واقعیت ترکیبی۱۰ جهت آماده‌سازی آن‌ها برای حضور در ایستگاه فضایی بین‌المللی است. در این سری از آزمایش‌ها ناسا با بازسازی ایستگاه فضایی بین‌المللی و انطباق آن با محیط واقعیت مجازی سعی داشت محیط آموزشی واقعی‌تری را برای فضانوردانش فراهم کند.

در ویدئوی زیر محیط مجازی ایستگاه فضایی بین‌المللی در موتور بازی مشهور آنریل۱۱ نسخه‌ی ۴ شبیه‌سازی شده است و در آن وظیفه‌ی محاسبات داینامیک و تعامل با اشیاء را نیز موتور انویدیا فیزیک اکس۱۲ بر عهده داشته است.

 اگر چه تکنولوژی ساخت این نوع از وسایل بسیار پیشرفت کرده اما هزینه‌ی تهیه‌ی آن‌ها از چند هزار دلار به حدود ۲۰۰ دلار کاهش پیدا کرده است که این خود موجب می‌شود کاربران متوسط نیز امکان استفاده از آن‌ها را داشته باشند و در کنار پتانسیل استفاده از این وسایل در اجرای پروژه‌های تجربه‌ی و تحقیقی، محتوای واقعیت مجازی نیز از غنای بیشتری برخوردار شود.

۱ Kinect
۲ Thomas Zimmerman
۳ Manus VR
۴ Neurodigital
۵ Virtuix
۶ Accelerometer
۷ Gyroscope
۸ Magnetometer
۹ Vibration motor
۱۰ Mixed reality
۱۱ Unreal Engine
۱۲ NVIDIA PhysX

منابع: Manus VRNvidia
انتشار: Mabioca

۳ دیدگاه

  1. سلام من برای یک پروژه دانشگاه میخواستم یک data glove ساده بسازم آیا به نظر شما عملی هست و آیا نرم افزار باید نوشته بشه؟

  2. جدیدا محققان آمریکایی روی نوعی از دستکش کار میکنند که بسیار سبک و نازکه حتی به سختی دیده میشه. اینا دیگه قدیمی شدن

پاسخ دادن به آسیابیانصراف از پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *